Afgelopen week was ik samen met mijn man en hond in Cornwall. We hebben daar zes dagen een klein deel van het duizend kilometer lange South West Coast Path gelopen. Je kent het misschien wel van het prachtige boek Het Zoutpad van Raynor Winn. Het is een wonderschone route over kliffen en door weilanden en dorpjes op de grens met de Atlantische oceaan. Wat was het heerlijk om zo dagenlang die zee te zien met die oneindige, doorgaande beweging van de golven en de getijden. Ik vind die beweging altijd weer troostrijk en bemoedigend en vervult me steeds weer met vertrouwen. En dan het decor: die oeroude, donkere rotsen met de grillige vormen, de door de wind kromgegroeide eiken, het heldere groen van weilanden en de net uitgelopen bomen en struiken, het felle geel van de gaspeldoorn, en de velden vol met bloeiende bloemen zoals blauwe boshyacinten en roze koekoeksbloemen. Oogverblindend mooi. Schitterend zoals alles in de natuur zich op zijn eigen manier laat zien. Niets valt uit de toon maar is onderdeel van het geheel.
Hoe anders gaat het soms bij ons mensen. Mijn man en ik houden van kamperen in het wild en liepen daarom met volle bepakking: een stevige rugzak gevuld met tent, kampeeruitrusting en eten. Zolang we hoog op het pad liepen werden we door onze mede coastpath-wandelaars enthousiast begroet en bevraagd over onze bestemming. Beneden in de dorpjes was dat regelmatig anders. Onze begroetingen van mensen die we op straat tegen kwamen werden vaak niet beantwoord of mensen liepen met een klein boogje om ons heen. Wat was er aan de hand? Werden we aangezien voor zwervers?
In Het Zoutpad beschrijft Raynor Winn vergelijkbare ervaringen. Zij is samen met haar man van de een op de andere dag dakloos geraakt en haar man blijkt dan ook nog eens een ernstige ziekte te hebben. Ze lijken nog naar weinig tijd samen te hebben en nemen daarom met de moed der wanhoop een impulsief besluit: ze gaan het Coast Path lopen. Onderweg hebben ze regelmatig leuke ontmoetingen maar zodra ze vertellen dat ze dakloos zijn zetten mensen verschrikt een stap achteruit, alsof ze een besmettelijke ziekte hebben. Gaandeweg de route vertelt ze niet meer de hele waarheid maar zegt ze dat ze een sabbatical van een paar maanden houden. Die versie van hun verhaal viel in betere aarde en werd zelfs interessant gevonden. Jammer, maar zo gaat het vaak wel.
Wij concludeerden ook dat we kennelijk uit de toon vielen met onze grote rugzakken en modderige schoenen. We voldeden niet aan het plaatje van de gemiddelde toerist in die een kustdorpje bezoekt en ook niet aan het plaatje van de gemiddelde wandelaar die van B&B naar B&B loopt en vaak ook nog zijn bagage laat vervoeren. Best wel een ontluisterende ervaring. Als je afwijkt van de norm val je op, word je extra goed bekeken of juist genegeerd. Dat doet iets met je.
Heb jij dat ook wel eens meegemaakt? En wat deed dat met jou?
Mij doet het steeds weer beseffen dat het volgen van mijn eigen weg ook moed en kracht vraagt om de reacties van anderen te weerstaan en steeds weer bij mezelf te toetsen of dat wat ik doe kloppend is voor mij. Als je andere keuzes maakt dan de meeste mensen doen val je op en word je zichtbaar. Dat roept van alles op bij mensen. Bijna altijd allerlei vragen en soms ook afwijzing of juist bewondering. Het is fijn je hiervan op voorhand bewust te zijn zodat je er niet zo door overvallen wordt.
Deze maand staat de natuur in bloei en toont zich in vol ornaat. Dit is ook een uitnodiging aan jou om je in jouw eigenheid te laten zien en helemaal jezelf te zijn. Jij mag ook op jouw manier bloeien, helemaal zoals jij bent. Wees bedacht op reacties van anderen maar laat te er niet door van de wijs brengen.
Wat roept dit bij jou op? Waarin wil jij je meer laten zien?
Ik wens je maand waarin je lekker je zelf mag zijn van jezelf!
