Zoals je wellicht weet ben ik eind november samen met Bertram, mijn man, voor een maand naar Nepal vertrokken. Daar hebben we in de Himalaya een 21-wandeltrektocht door de Tsum-vallei en rond de Manaslu -‘Berg van de Ziel’ – gemaakt. Het was een waar avontuur dat diepe indrukken heeft achter gelaten. Hieronder een poging om het in een paar woorden te vatten.
Overweldigend
De stad Kathmandu was overweldigend in beeld en geluid door de vele mensen, de drukte en viezigheid van honderden toeterende scooters & auto’s, de Boeddhistische en Hindoeïstische cultuur met alle tempels, gebedsvlaggen en andere spirituele uitingen en beelden.
En bovenal was de natuur overweldigend met immense bergketens, witte toppen, heldere luchten, diep uitgesneden dalen, meanderende rivieren, de weidsheid, de leegte, grote hoogtes en af en toe barre kou.
Eenvoud
Eenvoud was een woord dat steeds weer bij me opkwam tijdens de tocht. De eenvoud van het leven in de dorpen, waar de mensen zich slechts bezig houden met de eerste levensbehoeften: het bewerken van het land, het verbouwen van voedsel, het bouwen van huizen, sprokkelen van hout, koken van eten, het doen van de was, enzovoort. En de eenvoud van de huizen, het eten, de paden, het vervoer van alle benodigdheden met muildieren en yaks.
Toewijding
Opvallend was de toewijding waarmee de dagelijkse bezigheden werden uitgevoerd, alle aandacht was daarop gericht.
De toewijding aan het spirituele was ook voelbaar en zichtbaar in de vele eeuwenoude gebedsmuren, de kleine tempels hoog op de helling, de volop wapperende gebedsvlaggen, de altaartjes, de rijkbeschilderde toegangspoorten bij ieder dorp. En overal werden we begroet met Namasté wat vrij vertaald betekent: ‘De ziel in mij, groet de ziel in jou’.
Onze lokale gids en drager waren ook zeer toegewijd: op een bescheiden manier richtten ze zich steeds weer op ons welzijn en boden ze ons al iets aan voordat we er ook maar om konden vragen.
Mededogen
Het Boeddhistische mededogen met de ander en met jezelf was in alles herkenbaar. Dit uitte zich onder andere in de vanzelfsprekende gastvrijheid waarmee we steeds weer werden begroet en de open, nieuwsgierige houding van de mensen. Wat een contrast met onze individualistische cultuur waarin we ons oordeel snel klaar hebben.
Gelijkmoedigheid
Grote bewondering heb ik voor de gelijkmoedigheid waarmee de mensen daar leven. Ondanks de primitieve omstandigheden zijn de mensen vrolijk en goedlachs en nemen ze het leven zoals het is.
En dan nu weer thuis. Wat neem ik hiervan mee in mijn eigen leven?
Allereerst voel ik me een bevoorrecht mens dat ik deze reis heb mogen maken, maar ook dat ik mijn leven mag leiden zoals ik het leid.
Ook voel ik grote dankbaarheid voor het vertrouwen dat de natuur me geeft. In gedachten reis ik vaak terug naar een prachtige, lege hoogvlakte waar aan het einde de Manaslu in al haar pracht ligt. Ik voel me dan gedragen en goed zoals ik ben.
En dan realiseer ik me ook dat ik met nog meer mededogen en geduld met mezelf en anderen mag omgaan. In de afgelopen jaren ben ik al een stuk milder geworden, maar ik kan nog steeds behoorlijk streng zijn, vooral voor mezelf. Ik ontdek met enige regelmaat dat ik een deel van mezelf afwijs en hardnekkig probeer te voldoen aan een ideaalbeeld dat ik kennelijk heb *). Zo kwam ik er tijdens de tocht na een paar dagen achter dat ik heel erg mijn best aan het doen was stevig door te lopen om de boel niet op te houden. Totdat ik besefte dat ik met drie mannen op pad was en dat ik er niet om heen kon dat ik echt de langzaamste was. Vanaf dat moment lukte het me om mijn eigen tempo te lopen en mezelf niet langer kwalijk te nemen dat ik degene was die vaak achteraan liep of waar de anderen op moesten wachten. Wat een bevrijding was dat! Ik liep daarna met veel meer plezier en kon ook weer aandacht hebben voor alles om me heen.
En tenslotte besef ik dat de essentie van het leven te vinden is in het alledaagse, het eenvoudige, dicht bij huis. Ik wil dan ook de dagelijkse en noodzakelijke dingen met aandacht en toewijding doen, zonder ze af te willen raffelen.
Of is dit ook weer een onderdeel van mijn ideaalbeeld 😉 ? De tijd zal het leren.
Wordt vervolgd.
Ik wens je een aandachtig & liefdevol 2019!
Hartegroet,
[*) Als je dit ook bij jezelf herkent dan is mijn compassietraining misschien wel iets voor jou].
Voor een kleine impressie van onze reis heb ik een fotocollage gemaakt. Je bent van harte uitgenodigd ‘m te bekijken.
