Even een kleine test.
Op welke vraag geef jij gemakkelijker of sneller antwoord:
Noem een paar eigenschappen van jezelf die je zou willen veranderen of verbeteren.
Noem een paar eigenschappen van jezelf waar je blij mee bent.
En?
Als je moeite had om een antwoord op eerste vraag te geven en het antwoord op de tweede vraag vrij vlot kwam dan mag je jezelf gelukkig prijzen want dan staan bij jou je kwaliteiten voorop en ben je daar ook tevreden mee. Je beschouwt jezelf dan waarschijnlijk niet als een doorlopend verbeterproject.
De kans is echter groot dat je – net als zoveel anderen – de eerste vraag makkelijker en sneller kon beantwoorden dan de tweede. Velen van ons hebben dat namelijk van huis uit meegekregen. Wanneer een vriendin van mij vroeger thuiskwam met een rapport met daarop vooral voldoendes maar ook een enkele onvoldoende, dan besteedden haar ouders de meeste tijd en aandacht aan het hoe en waarom van de onvoldoende. Zo leerde zij zich vooral te concentreren op wat er niet zo goed gaat en beter kan. Je bent dan als het ware nog niet goed genoeg.
Herkenbaar?
En hoe frustrerend is het dan dat je, ondanks de kleine vorderingen die je maakt, niet gelukkiger wordt. Sterker nog, je ontdekt steeds weer nieuwe verbeterpunten waar je al je energie en aandacht op moet richten.
En hoe pijnlijk is het dat je nauwelijks aandacht hebt voor alles wat jou als vanzelf goed afgaat. Dat je in wezen geen oog hebt voor wie je werkelijk bent. Dat je eigenlijk iemand anders wilt zijn.
[Au!]
En sta eens stil bij de hoeveel energie die gaat zitten in het steeds maar je best doen om de minder goede kanten van jezelf te verbergen, te verkleinen of om te vormen.
En alle stress die dit geeft.
De kramp waar je steeds weer inschiet.
De beperkte speelruimte die je jezelf hiermee geeft.
[Zucht]
En hoe fijn zou het zijn wanneer je hiermee zou kunnen stoppen, al is het maar af en toe.
Dat je jezelf niet voortdurend langs een meetlat legt maar jezelf helemaal erkent zoals je bent met alle mooie en minder mooie kanten. Dat je jezelf goed genoeg vindt.
Voel eens wat het met je doet als je dit zo leest.
Geeft het je ruimte?
Kun je echt even uitademen?
Of denk je: ‘Dit kan ik niet want er zijn echt een aantal zaken niet goed’?
Wanneer je dit laatste denkt dan is het goed te weten dat jezelf erkennen niet betekent dat je alles wat er in je is maar moet goedkeuren of dat je je kritische stem verliest.
Veel dingen zijn niet oké. Als je jaloers bent, boos, jezelf zielig vindt, te egoïstisch bezig bent met jezelf, geen oog hebt voor de ander, anderen vergeet of verwaarloost. Noem maar op, bij iedereen is wel zo’n lijstje te maken.
Maar het mooie van erkennen en werkelijk zien hoe dit ook allemaal in jou leeft, is dat het helderheid schept. Je kunt pas gaan begrijpen waarom je zo lelijk doet als je het om te beginnen erkent. En als je het begrijpt kun je vaak zien dat onder die nare kant iets anders verborgen zit. Zo kan er onder egoïsme levenskracht tevoorschijn komen, onder jaloezie kun je grote liefde en zorg vinden, onder boosheid ligt vaak verdriet, achter geen oog hebben voor de ander gaat zelfverwaarlozing en hatelijkheid naar jezelf schuil. Alleen door het te erkennen kun je iets veranderen, anders is veranderen alleen maar onderdrukken.
Als het je lukt om af en toe deze beweging te maken, waarin je alles wat er in je leeft werkelijk omarmt en toestaat er te zijn, dan merk je vanzelf dat je daarin dieper kunt ontspannen. Dat je milder wordt naar je omgeving en dat je ook meer gaat begrijpen van de ander. Hoe meer alles in jou er mag zijn, hoe minder je om je heen van je af hoeft te houden of projecteert op de ander. Je wordt liefdevoller en begripvoller voor de ander. Je gaat beter voelen wat je nodig hebt én wat je te geven hebt.
Je schept ruimte om te leven, voor jezelf en voor de ander!
Probeer het eens.
Hartegroet, Ingrid.
Met mijn aanbod bied ik je ruimte om stil te worden, jezelf beter te leren kennen en liefdevoller met jezelf om te gaan.
