
Twee weken geleden ging ik samen met mijn man op wintersport, voor het eerst zonder kinderen of vrienden, gewoon met z’n tweeën. We hadden er zin in en keken uit naar heerlijke pistes tussen de adembenemende bergtoppen van de Dolomieten in Zuid Tirol. Na een korte nacht vertrokken we ergens vroeg in de ochtend, so far so good. Gedurende de autorit voelde mijn man zich echter steeds minder lekker en bij aankomst in het appartement dook hij gelijk zijn bed in. Hopelijk zou een lange nacht hem goed doen. Maar helaas….de volgende ochtend voelde hij zich grieperig en kon eigenlijk alleen maar in bed liggen. Voor hem als groot ski-liefhebber echt heel jammer, maar ook voor mij was het even slikken. Wat te doen? Verzet of acceptatie?
Mijn vakantie zag er ineens heel anders uit. In het appartement blijven was geen optie, maar alleen gaan skiën, dat was toch wel een hele stap. Allerlei gedachten en gevoelens kwamen langs. Allereerst was er verzet tegen de hele situatie. Er was boosheid over het feit dat mijn man net nu ziek moest worden. Ik voelde me onzeker en vroeg mezelf af of ik wel alleen de weg kon vinden. Ergens voelde ik me ook alleen en een beetje zielig. Ook was er een oordeel over mezelf en vond dat ik me niet zo moest aanstellen, ik kon toch gewoon gaan skiën.
Allemaal uitingen van het verzet tegen wat er was.
Maar er waren ook andere gedachten en gevoelens. Ik was ergens wel benieuwd en verheugde me om te gaan skiën. Ik wilde op onderzoek uit en de pistes gaan verkennen. En ik was blij dat ik niet ziek op bed lag maar lekker naar buiten kon.
Hierin nam ik de situatie als uitgangspunt en verzette ik me niet.
Verzet of acceptatie?
Vaak is verzet tegen het ongewenste de eerste reactie, een gewoonte, vanuit het idee dat we controle kunnen hebben. Maar we kunnen geen controle hebben over de ziekte van een ander, het gedrag van de mensen om ons heen of het lot dat ons treft. Verzet zorgt juist voor meer verkramping en lijden.
De bevrijding zit juist in de omkering. Dus niet in het verzet tegen de situatie maar in de acceptatie ervan. Acceptatie betekent hierin niet dat je de situatie goedkeurt maar dat je de feiten neemt zoals ze zijn. De feitelijke situatie is je uitgangspunt. Het is zoals het is. En het wonderlijk is nu dat in die acceptatie, in die erkenning, ruimte ontstaat om je eigen antwoord te geven op de situatie.
In mijn geval heb ik uiteindelijk drie dagen alleen geskied. Een hele nieuwe belevenis, waarin ik de pistekaart heb leren lezen, regelmatig verkeerd ben geskied maar iedere keer ook weer thuis ben gekomen. Ik heb ontdekt dat het heel prettig kan zijn om alleen jezelf te volgen en niet te hoeven overleggen met de ander. En natuurlijk voelde ik me soms wat verloren tussen alle mensen die samen met anderen onderweg waren, maar ik heb vooral genoten van de ervaring van het alleen skiën, de prachtige omgeving en het buiten zijn. Ik was best wel een beetje trots op mezelf.
Als kers op de taart hebben we de laatste drie dagen van onze vakantie samen kunnen skiën. En eerlijk is eerlijk, dat waren wel de fijnste dagen!
Tot slot nog een mooi voorbeeld van de rust die acceptatie brengt.
Twee weken geleden kregen mijn dochter en haar partner de sleutel van hun eerste eigen huis en ze hadden twee weken vrij genomen om de eerste klussen aan te pakken. Tijdens onze wintersportvakantie werden we op de hoogte gehouden van alle vorderingen maar ook van de eerste tegenvallers. Behang dat van de muren kwam, een grote schimmelplek in de slaapkamer die het gevolg bleek van een lekkage in de badkamer….. Ze baalden ervan, maar ze namen het ook zoals het kwam. Toen ik hier mijn bewondering over uitsprak zeiden ze: Het heeft niet zoveel zin om je hier tegen te verzetten. Dat kost alleen maar energie. Het is zoals het is.
Wijze woorden van jonge mensen. En een hele goede gewoonte!