
Eergisteren had ik zo’n bijzondere ervaring dat ie bijna geen toeval kan zijn. Ik wil ‘m hieronder graag met je delen.
In de middag had een telefonisch gesprek met een vrouw, ik noem haar even Agnes, die ik een paar maanden geleden heb begeleid bij het zichzelf begrenzen in combinatie met een groot verantwoordelijkheidsgevoel. Het ging al enige tijd beter met haar maar nu had ze me gevraagd om even contact te hebben. Op haar werk was het weer erg onrustig en het was haar op het moment te veel. Agnes vertelde dat ze allerlei activiteiten ondernam om maar niet te gaan piekeren en haar angsten te voelen, maar het hielp haar onvoldoende. Haar vraag aan mij was: ‘Ingrid, wat kan ik nu nog doen om rustig te worden?’
Ik nodigde haar uit om haar aandacht te richten op dit moment. Ik vroeg haar om te beschrijven waar ze was en wat ze zoal opmerkte in haar lijf. Ze vertelde dat ze in haar woonkamer op de bank zat met een dekentje over zich heen. En toen ze haar aandacht op haar lichaam richtte kon ze ervaren dat haar hele lijf vermoeid was en heel zwaar voelde…..En dat was ‘eigenlijk best oké’, constateerde ze even later, zo was het nu met haar. Langzaam kon ze hierin ontspannen. ‘O, ik hoef dus niet nóg iets te doen’, zei ze, ‘maar het gaat erom dat ik echt voel hoe het met me is’.
En nu komt het bijzondere. Terwijl ik dit gesprek met haar had hoorde ik buiten een hoop gekrijs van gaaien en een harde bons tegen het raam beneden in de kamer. Het geschreeuw hield aan en toen ik naar buiten keek zag ik dat er beneden op het bankje voor ons huis een uil zat. Ik was stomverbaasd. Ik vertelde aan Agnes wat ik buiten zag en we vonden het allebei een bijzonder toeval.
Na ons gesprek ben ik naar buiten gegaan en heb van enige afstand – om ‘m niet op te jagen – een foto gemaakt van de uil. Je kunt hem op de foto zien.
Na wat speuren op internet kwam ik er achter dat het een Bosuil was. Het was adembenemend om te zien hoe de Bosuil de tijd nam om van de klap tegen het raam te herstellen. Terwijl er nog veel geschreeuw en gedoe was van gaaien, mezen en een roodborst draaide Bosuil zo nu en dan met zijn kop maar bleef verder – zo op het oog – onverstoorbaar zitten. Hij heeft zeker een uur de tijd genomen voordat ie weer opvloog naar een boom.
Later in de middag las ik in het boek Als de dieren spreken konden…. van Christiane Beerlandt dat De Uil in ons de stem is die zegt: ‘wees maar gerust, het komt allemaal wel in orde….geen vrees ….vertrouw maar op het leven’.
Ik stuurde deze boodschap ook nog even door aan Agnes, want hij was zeker ook voor haar bedoeld.
Dank je wel Bosuil, voor deze ware les in vertrouwen en zijn met wat er is om van daaruit te handelen!