Misschien ken je het wel. Je hebt iets vervelends meegemaakt, lang of wat korter geleden, en het houdt je nog steeds wel bezig. Je hebt het een aantal keer verteld aan anderen en er inmiddels een vast verhaal van gemaakt. Het is als het ware een gestold beeld geworden waar geen beweging meer in zit. Alsof je er een foto van hebt gemaakt. Maar een foto is slechts een beperkte weergave van de werkelijkheid. Er zijn allerlei factoren die bepalen wat er op de foto te zien is: de blikrichting, de afstand, het perspectief, het kader, het licht, het moment van de dag, de kwaliteit van de lens, etc. Iedere fotograaf maakt hier zijn eigen keuzes in, al of niet bewust.
Dat een foto een beperkte weergave van de werkelijkheid is ken ik zelf heel goed op het moment dat ik naar de foto’s kijk van onze reis in Alaska. Stuk voor stuk prachtige beelden, maar in werkelijk was het anders. Grootser, weidser, veelomvattender. Ik ben dan ook altijd een beetje huiverig te vaak naar vakantiefoto’s te kijken omdat ik bang ben dat daardoor mijn innerlijke beelden en beleving van de reis gaan vervagen en verdrongen worden. Ik probeer mijn innerlijke beelden levend te houden door regelmatig in gedachten weer terug te reizen en weer even helemaal op een mooie plek in Alaska te zijn en in mezelf af te tasten hoe die plek bij mij van binnen voelt. Zo blijven mijn innerlijke beelden fris en levend.
Wanneer je merkt dat een bepaalde gebeurtenis je op een of andere manier nog steeds bezig houdt kun je ditzelfde principe toepassen. Het gestolde beeld dat je er inmiddels van hebt gemaakt mag je even laten voor wat het is. De kans is namelijk groot dat dit inmiddels bekende verhaal je ook belemmert om het verder te verwerken en er misschien zelfs wel in te ontspannen.
De uitnodiging is dan ook om te onderzoeken welke gevoelssensatie of lichamelijke gewaarwording die bepaalde gebeurtenis nu bij je te weeg brengt. Wat ervaar je daar zo in je lijf wanneer je eraan terug denkt? Grote kans dat het in eerste instantie iets vaags is, maar dat is helemaal oké, het is het begin van wat je lichaam je nu laat weten.
En als ik je dan vraag om dat vage gevoel eens te beschrijven, er woorden aan te geven, wat gebeurt er dan?
Misschien voelt het onwennig en kun je de woorden niet direct vinden. Wellicht begin je wat te stamelen of val je even stil. En dat is precies wat er nodig is. Het is belangrijk dat je het niet direct gaat labelen of het vaste verhaal er maar weer opplakt maar dat je het voorzichtig verkent en innerlijk aftast. Dat je benieuwd bent naar dat wat zich daar in je binnenste kenbaar maakt. Dat je dat vage gevoelde de gelegenheid geeft om zich helemaal te ontvouwen. Dat je het de kans geeft om jou iets te laten weten. Zo kan er beweging komen in het eerder gestolde beeld en ontstaat er ruimte om je anders tot de gebeurtenis te verhouden, passend bij dit moment.
Een voorbeeld:
Jolanda komt bij mij omdat ze merkt dat de omgang met een collega wat stroef loopt en haar steeds weer in verwarring brengt. Als ik haar vraag om zo eens het contact met haar collega voor te stellen en eens te kijken wat ze daarvan in haar binnenste ervaart, voelt ze direct iets wat drukt in haar borst. Als ze dat wat meer aftast en er woorden aan probeert te geven komt ze na wat zoeken op: een in elkaar gedraaide handdoek. Terwijl ze dit zo zegt merkt ze ook dat er zich iets anders in haar roert: iets dat die handdoek gelijk wil gladstrijken en in de kast wil leggen. Zo zit ze een tijdje met beide bewegingen. Ze ontspant een beetje nu ze zo duidelijk ervaart dat er twee delen in haar zijn: een deel dat zich in elkaar gedraaid voelt en een deel het direct glad wil strijken.
Het geeft haar een nieuw handvat dat haar de komende tijd kan helpen om anders met de collega om te gaan. Met meer vertrouwen stapt ze de deur weer uit.
Het voorbeeld hierboven is een eerste begin van een manier van zelfonderzoek die focusing heet. Focusing is ontdekt en beschreven door Eugene Gendlin, Amerikaans hoogleraar in de psychologie en filosofie, toen hij onderzocht waardoor sommige cliënten werkelijk baat hadden bij therapie en anderen niet. Het bleek dat succesvolle cliënten vaak aarzelend en zoekend spraken. Daarbij checkten zij in hun lijf of het klopte wat ze zeiden of dat er betere woorden bij pasten.
Ik ben me nu aan het bekwamen in het begeleiden van focusing en zal er de komende tijd meer over schrijven.
Wil je nu al meer weten over focusing of er mee oefenen? Schroom dan niet om contact met me op te nemen. Ik vind het altijd leuk om je er meer over te vertellen en je er iets van te laten ervaren.
