We zijn soms zo overtuigd van onze opvattingen dat we ze niet eens herkennen als een oordeel maar er heilig in geloven én er ook naar handelen, met alle gevolgen van dien.
Zo had ik een paar maanden geleden een aantal sessies met Paul. Hij was bij mij gekomen omdat ie op zijn werk tegen zijn grenzen aan liep. Paul is een consciëntieuze werker en geliefde collega omdat hij een kei is op z’n vakgebied en altijd wel een oplossing vindt voor een probleem. Maar nu was ie dus vastgelopen: het werk liep hem over de schoenen, hij had last van rusteloosheid, piekerde veel en sliep slecht. Harder werken bood hem uiteindelijk geen oplossing maar een andere uitweg zag hij niet. Dat hij bij mij aanklopte voor hulp was voor hem een onwennige stap, gewend als ie was om alles zelf te fixen.
Gedurende het traject kreeg Paul steeds meer zicht op zijn onbewuste patronen en opvattingen die hem ervan weerhielden de dingen anders te doen. Ze leken in steen gebeiteld. Zo had hij het hardnekkige idee dat wanneer hij voor zichzelf opkwam hij egoïstisch was en andere mensen benadeelde. Zijn overtuiging was: Alles wat je voor een ander doet, is goed. Alles wat je voor jezelf doet is slecht. Hij deelde de mensen in naar egoïst of altruïst, heel zwart-wit zonder enige nuance. Zo had ie ook een uitgesproken beeld van sommige van zijn collega’s waar ie absoluut niet mee vergeleken wilde worden.
Toen ie dat van zichzelf ging herkennen lukte het hem ook om hier meer nuance in aan te brengen, om meer grijstinten te zien en hiermee ook meer speelruimte voor zichzelf te creëren. Zo experimenteerde hij door bijvoorbeeld niet direct de helpende hand te bieden aan een vragende collega maar eerst zijn eigen werk af te maken en de collega daarna op weg te helpen zonder het helemaal over te nemen. Stap voor stap, zonder zichzelf veel geweld aan te doen maar wel met de nodige onwennigheid, vond Paul nieuwe antwoorden op vragen vanuit de organisatie.
Dit voorbeeld lijkt voor jou misschien voor de hand liggend maar voor Paul hebben deze inzichten hem een uitweg gegeven naar een nieuwe manier van werken een meer open houding naar zichzelf en de mensen om hem heen.
Met welke in steen gebeitelde beelden loop jij rond? Dit is waarschijnlijk een paradoxale vraag want je kent ze juist niet omdat ze voor jou de waarheid vertegenwoordigen. Om daar zicht op te krijgen heb je wellicht een verrassende vraag of open blik van een ander nodig. Ik bied je die graag. Je bent van harte uitgenodigd.
