Deze zomer zou ik sinds lange tijd zonder kinderen samen met mijn man en onze hond op vakantie gaan. We wilden graag weer terug naar Noorwegen en Zweden, de landen waar we vaak zijn geweest toen onze kinderen nog jong waren.
Het plan was om daar al lopend en kanoënd rond te zwerven en vrij te kamperen in de natuur. We wilden twee keer een zesdaagse wandeltocht maken met rugzak, tent en eten en tussendoor vijf dagen met de kano toeren.
Ik keek er ontzettend naar uit, want rondtrekken in de natuur en op de mooiste plekken je tentje opzetten is het liefste wat ik doe tijdens mijn vakantie. Maar er was ook een ongeruste stem in mij die zich af vroeg of ik dat nog steeds wel zou kunnen: lopen met een zware rugzak die gevuld is met alles wat je nodig hebt voor zes dagen. Voordat we kinderen kregen had ik dat vaak samen met mijn man gedaan, maar ja, mijn lichaam was inmiddels wel 24 jaar ouder geworden. En vorig jaar hebben we weliswaar met het hele gezin nog een tocht op IJsland gemaakt, maar toen hadden we drie sterke kinderen mee die het nodige konden dragen, nu zouden we alle benodigde spullen weer met z’n tweeën moeten sjouwen…. zou dat niet zo zwaar worden dat ik er helemaal geen plezier meer aan zou beleven?
De eerste dag van de zesdaagse wandeltocht in de bergen van Jotunheimen zou onze vuurdoop zijn. We hadden een rondtocht uitgekozen en omdat we wisten dat de aangegeven looptijden op de kaart behoorlijk ambitieus zijn – de Noren lopen kennelijk een stuk sneller dan wij Nederlanders– gaven we onszelf zes dagen – voor een op papier – vijfdaagse rondtocht.
Zo gingen we met onze rugzakken, gevuld met tent, slaapspullen, de meest noodzakelijke kleding, kookgerei en eten, op pad. Het was een behoorlijke vracht, mijn schouders en rug kraakten en mijn benen moesten wennen aan het extra gewicht dat ze mee moesten torsen. Het pad liep algauw gestaag omhoog en mijn tempo zakte navenant. Het was flink pittig en in mij liet de ongeruste stem weer van zich horen: je loopt wel heel erg langzaam …. zo schieten we niet genoeg op…. zo gaan we de tocht nooit volbrengen….Ik voelde me een beetje opgejaagd en liep vooral te zwoegen.
Maar gaandeweg de dag merkte ik bij mezelf op dat ik me liet opjagen door mijn eigen ambities en verwachtingen en dat ik nauwelijks aandacht had voor het prachtige landschap waar we doorheen liepen. Op deze manier vond ik er eigenlijk niet zo veel aan. En toen ik in de loop van de middag echt moe werd stelde ik daarom voor om op zoek te gaan naar een mooie overnachtingsplek. Mijn man aarzelde even want de consequentie hiervan was dat we waarschijnlijk geen tijd zouden hebben om een beroemde top langs de route te beklimmen. De vraag was nu echter: wat vinden we nu werkelijk belangrijk? Genieten en vrij zijn of persé ons vooraf vastgestelde plan volgen en daarmee waarschijnlijk zwoegen en ons plezier verliezen?
We waren er snel uit. De rest van de vakantie was ons motto: Genieten en vrij zijn!
We bekeken iedere dag de route en maakten een plan maar we lieten ons steeds weer leiden door wat we onderweg tegen kwamen en checkten regelmatig bij elkaar of we niet in de prestatie-modus waren geschoten. Als we in de middag echt moe waren zochten we een mooi plekje voor onze tent en genoten we in alle rust van de namiddag en avond. Het was werkelijk heerlijk. Wat een vrijheid!
Ken jij dit ook van jezelf, dat je vooral aan het presteren bent om een bepaald doel te halen, aan een beeld te voldoen of de mensen om je heen niet teleur te stellen? Dat je daardoor aan het zwoegen bent en voorbij gaat aan wat er in jou en om je heen gaande is?
In ons leven zijn we heel vaak doelgericht bezig en streven we iets na, zelfs vaker dan we denken. Even snel iets willen fiksen, een situatie naar je hand willen zetten, iets doen om maar een goede indruk te maken. Onze cultuur is ermee doordrenkt. De keerzijde hiervan is dat we geen aandacht hebben voor wat er in het hier en nu gaande is. Zo verliezen we eigenlijk de werkelijkheid van dit moment uit het oog, en daarmee het contact met onszelf en de ander. Hoe zonde is dat!
Stilstaan bij je ervaringen in het moment kan je helpen om het streven in jezelf te leren kennen. Waar ben je naar op zoek? Wat wil je bereiken? Aan welke verwachtingen wil je voldoen? Wanneer je deze patronen leert herkennen kun je er ook van een afstand naar kijken. Is het doel dat ik nastreef de opofferingen wel waard? Vind ik het echt zo belangrijk of gaat het me eigenlijk om andere dingen? Stilstaan bij deze vragen stelt je in staat om andere keuzes te maken, die meer in balans zijn, die meer recht doen aan wat je werkelijk belangrijk vindt. Keuzes die ten goede komen aan het welzijn van jouzelf, maar ook van degenen die je lief zijn en de wereld om je heen.
Wil jij graag het streven in jezelf beter leren kennen? Kijk dan eens of mindfulness iets voor je is. Ik organiseer regelmatig een groepstraining mindfulness, maar je kunt bij mij ook terecht voor een individuele mindfulnesstraining. Niet streven is een van de pijlers van mindfulness en we staan hier tijdens de training uitgebreid bij stil.
Loop je al enige tijd rond met de wens jezelf beter te leren kennen, aarzel dan niet langer, maar meld je aan voor een training. Je bent van harte welkom!
