Ik heb net een intense, verdrietige maar ook bijzondere week achter de rug.
Mijn moeder is twee weken geleden onverwacht overleden en dat kwam als een grote schok. Ik weet niet of het al echt tot me doorgedrongen is, het is nog erg onwerkelijk. Daarover misschien later meer.
Waar ik nu graag over wil vertellen zijn een aantal dingen die ik ervaren heb in de dagen na de dood van mijn moeder.
Om te beginnen werd mijn wereld klein en overzichtelijk. Het enige dat telde was mijn moeder en alles wat ik en mijn zus wilden regelen voor een mooi afscheid van haar. Ik vond het heel prettig om hier zo met mijn volle aandacht mee bezig te zijn en alle andere zaken te kunnen laten liggen.
En het opmerkelijke van zo’n situatie is ook dat er in onze overdrukke samenleving een soort van code is: iedereen om me heen wenste me heel veel sterkte en gaf me alle ruimte om alles uit mijn handen te laten vallen. Ik hoorde regelmatig: ‘neem alle tijd die je nodig hebt’. Wat was dat fijn. Ik zou wensen dat we elkaar vaker deze ruimte zouden geven, ook in situaties die minder heftig zijn.
Ook merkte ik dat de afstemming met mijn zus heel natuurlijk ging en onze ideeën over wat we wilden al doende ontstonden. Een belangrijk element in dit proces was dat we ons allebei steeds weer uitten over wat we voelden, dachten en wilden en dat we de ander hiertoe ook uitnodigden. Zo merkte ik dat het voor mij heel helpend was om me telkens uit te spreken, ook als het onsamenhangend leek of nog niet ‘af’ was. Ik ontdekte dat juist door het te benoemen ik mezelf de gelegenheid gaf om een idee te onderzoeken, verder te laten groeien of ook weer los te laten. Over en weer spraken we ons uit en luisterden we zonder oordeel en zonder het vast te zetten waardoor we ruimte creëerden om de dingen te laten ontstaan. De ideeën ontvouwden zich als het ware vanzelf. Ik vond het heel bijzonder om dat zo samen te ervaren.
Ik hoop dat ik deze manier van laten ontstaan en ontvouwen vast kan houden, mezelf hier de tijd en ruimte voor geef en ik mijn ongeduld er gewoon kan laten zijn, zonder me er door te laten leiden.
Tot zover.
