
Ken je dat ook dat je heerlijke plannen hebt en er naar uit kijkt ze uit te voeren en dat het dan ineens anders loopt?
Bij mij gebeurde het tijdens onze zomervakantie. Op een ongelukkig moment.
Mijn man en ik waren een paar uur onderweg op onze eerste zesdaagse wandeltrektocht in Noorwegen. We hadden net de nacht doorgebracht op een schitterende plek vlak bij een gletsjer. Het gebied was prachtig met spitse toppen, sneeuwvelden en diepgrijze rotsen. Terwijl ik een keienveld overstak raakte ik uit balans en viel achterover op mijn rugzak. Direct voelde ik een scherpe pijn in mijn linkerenkel en kon ik ternauwernood op mijn linkervoet staan om naar een plek te strompelen waar we onze tent konden opzetten. In een flits was de tocht zoals we die ons hadden voorgesteld voorbij. Na een nacht in de tent volgde er een reddingsactie door een ploeg van 10 mannen en vrouwen die me in anderhalf uur op een brancard over het stenige terrein, de sneeuwvelden en rivieren terug naar onze auto heeft gedragen. Een spectaculaire en hartverwarmende ervaring! In het ziekenhuis bleek dat er een breuk zat in mijn enkel. Ik zou de komende 3 weken niet kunnen lopen en moest rekenen op een hersteltijd van 6 weken. Op dag 5 was de vakantie, zoals we die voor ogen hadden, voorbij!
Toen begon voor ieder van ons het proces om de feiten echt tot ons door te laten dringen, te onderzoeken wat er nog wel kon en ook wat we het liefste zouden willen. Uiteraard liep dat proces bij ons beiden niet synchroon en gaf het af en toe ook wel wrijving en gedoe, maar samen zijn we er goed doorheen gekomen. Twee weken eerder dan gepland zaten we weer thuis.
Eigenlijk was (en is, ik zit er nog middenin) het één grote oefening in mindfulness waarbij ik steeds weer aan de slag kan met de verschillende pijlers. En heus, dat valt niet altijd mee, ook niet voor een ‘gevorderde’ leerling als ik (haha).
Een paar voorbeelden.
Allereerst het accepteren van de feiten. In mijn geval om te erkennen dat ik me alleen kon verplaatsen met behulp van krukken en dat ik daar letterlijk mijn handen vol aan had zodat ik veel uit handen moest geven en hulp moest accepteren. Pff, dat viel en valt niet mee. Ook merk ik dat het heilzaam is om regelmatig aandacht te geven aan al die tegenstrijdige gedachten en gevoelens die langskomen. Enerzijds de opluchting omdat het eigenlijk zo goed is afgelopen en anderzijds de boosheid en teleurstelling over het feit dat we nu thuis zitten in plaats van rond te trekken in de bergen, dat wat we het liefste doen. Het is fijn om hier ruimte aan te geven in plaats van het weg te drukken. Het brengt letterlijk lucht (pijler erkennen wat er is).
Daarnaast merk ik dat ik best wel wat oordelen over mezelf heb: ‘stom dat ik niet beter heb opgelet’ en ’heel onhandig dat ik ben gevallen’. Ook voel ik me regelmatig schuldig: ‘ik heb nu de vakantie verpest voor ons beiden, en nu moet mijn man ook nog eens voor mij zorgen’. Het is goed me hier iedere keer weer bewust van te worden om er afstand van te kunnen nemen (pijler niet hoeven oordelen).
Verder moesten we allebei onze mooie plannen en dromen loslaten (pijler laten gaan) en onderzoeken wat er wel mogelijk was en ons daar aan overgeven. Een vakantie in eigen huis en tuin blijkt ook best een aardige optie te zijn. En je zult het niet geloven maar zelfs een bezoekje aan een bouwmarkt in een rolstoel ervaar ik nu al een verzetje, dan ben ik er even lekker uit (pijler een frisse blik).
Ook de pijler geduld komt veelvuldig langs. De natuur moet gewoon haar werk kunnen doen en daar staat een bepaalde tijd voor. Proberen dit te versnellen heeft echt geen zin. En tenslotte de pijler vertrouwen. Vertrouwen op mijn lijf dat het weer zal herstellen zodat ik binnenkort weer gewoon kan lopen en we onze plannen op een later moment kunnen uitvoeren. Vertrouwen op het leven en dat er op alles een antwoord is.
De afgelopen weken heb ik weer ervaren hoe dankbaar ik ben dat ik ooit in aanraking ben gekomen met mindfulness en kennis heb gemaakt met de kracht van aandacht en stilte. Hoe fijn het is om regelmatig stil te worden en aandacht te geven aan mijn binnenwereld, om contact te maken met wat er in mij gaande is en mijn eigen patronen te ontrafelen en zo nodig te doorbreken. Daarom geniet ik zo van mijn werk waarin ik datgene aanbied waar ik zelf ook zo’n behoefte aan heb. Heel fijn om dat zo samen met anderen te delen.
Ik zit nu in week 4 van het herstelproces en ben al wel weer wat mobieler. Ik verwacht dat ik in september weer voorzichtig aan de slag kan. Ik kijk er naar uit om dan mijn wereld weer te vergroten en met mensen aan het werk te gaan. Mijn aanbod vind je hier. Je bent van harte welkom!