Vorige week zondag had ik mijn eerste wandeling van de jaarcyclus stiltewandelingen in het ritme van de seizoenen. En het was weer een bijzondere ochtend: mistig en de grond nog bedekt met een dun laagje sneeuw, helemaal passend bij het gevoel dat ik in deze tijd van het jaar zo kan hebben.
Bij mij overheerst in deze tijd een gevoel van weinig energie hebben gecombineerd met een bepaalde onrust. Er is in mij van alles gaande, maar ik kan er met mijn bewustzijn nog niet helemaal bij. Mijn eerste neiging is dan om vanuit die onrust te denken dat ik van alles moet gaan doen, terwijl ik daar eigenlijk niet de energie voor heb en bovendien ook niet zo goed weet welke kant ik uit zou moeten.
En wat helpt het me dan als ik, ter voorbereiding van de wandeling, (weer opnieuw) lees dat de rust van januari is als de rustperiode na de uitademhaling – die wat langere pauze voordat de adem weer je lichaam instroomt. Als ik dit tot me door laat dringen zakt mijn onrust. ‘O ja, zo is het precies….en ik ken dit ook van andere jaren……’.
Inmiddels kan ik ook wel zeggen dat het beoefenen van mindfulness voor mij echt behulpzaam is, en in deze periode misschien wel des te meer. Om iedere keer weer opnieuw uit de doe-stand te stappen en op te merken wat er in mij gaande is, zonder het direct te willen veranderen maar te beginnen bij wat er is en dat te erkennen. Om mijn onrust werkelijk te voelen en daar bij te blijven in plaats van ervan weg te willen. Me niet te laten verleiden om met prille ideeën aan de haal te gaan. Om dicht bij mezelf te blijven en te voelen dat mijn energieniveau nog niet zo hoog is. Te ervaren dat vroeg naar bed gaan nu heerlijk is. Om erop te vertrouwen dat hetgeen in mij leeft zich wel kenbaar zal maken net zoals de volgende inademing vanzelf zal komen ….
Ik wens je een mooie start en hoop je een keer te treffen in 2017, misschien bij een groepstraining of individuele training mindfulness.
