Het nieuwe jaar ben ik wat onhandig begonnen. Op de eerste zaterdag van het jaar verstapte ik me tijdens het hardlopen in het bos. Gevolg: een scheurtje in mijn kuitbeen en verrekte enkelbanden! Twee uur later zat ik wat verbouwereerd met mijn rechterenkel en -kuit in het gips. Direct flitsten er allerlei activiteiten door mijn hoofd die ik zou moeten afzeggen. Twee stiltewandelingen bijvoorbeeld. Ik voelde me een beetje schuldig naar de deelnemers, maar hun reacties waren stuk voor stuk hartverwarmend en zorgzaam (nog dank jullie wel hiervoor J).
Met krukken lopen is een hele kunst en ik ontdekte al snel dat ik daar niet een heel groot talent voor heb. Bovendien had ik met die krukken mijn beide handen vol, zodat er ook echt niets meer bij kon. Ik kon niet eens een kopje thee meenemen naar de bank. Een hele nieuwe ervaring. Gelukkig heb ik een lieve, behulpzame man en dito kinderen dus dat kwam wel goed. De grootste klus had ik aan mezelf. Een ware oefening in mindfulness en accepteren dat ik nu even niet zoveel kon doen. Pfff.
In mijn hoofd weet ik het allemaal wel, maar daadwerkelijk ernaar handelen is een heel ander verhaal. De afgelopen dagen werd ik keer op keer geconfronteerd met mijn behoorlijk hardnekkige drang om te handelen, te sturen, te controleren…. En dankzij mijn been in het gips heb ik mogen ervaren dat afwachten en laten gebeuren veel verrassende en ontroerende wendingen brengt. Ik ben hier dankbaar voor. Het is een cliché maar toch ook waar: een geluk bij een ongeluk.
Afgelopen week kreeg ik ook van iemand die me op een afstandje volgt terloops aan de telefoon te horen: ‘Jouw nieuwsbrieven ademen altijd een sfeer van aandacht en rust. En nu heb je je verstapt bij het hardlopen. Een vreemde combinatie, vind je ook niet, Ingrid?’
Deze opmerking heeft me wel aan het denken gezet. Kennelijk wekte ik bij haar de indruk dat ik alles aandachtig en bewust doe. Dat ik 24/7 ‘zen’ door het leven ga. Als ik dit beeld met mijn nieuwsbrieven schets dan wil ik dat graag even rechtzetten. Ik worstel dagelijks met dezelfde dingen als waarover ik schrijf. Ik heb zelf juist behoefte aan alles wat ik aanbied en daarom vind ik het zo fijn om dat met anderen te doen. Het doet me goed om regelmatig stil te worden en stil te staan bij mezelf, contact te maken met datgene dat er voor mij werkelijk toe doet, mijn eigen patronen te ontrafelen en zonodig te doorbreken……
Daarom doe ik juist dit werk! Ik nodig je dan ook van harte uit om mee te doen met één van mijn activiteiten. Je vind ze in de agenda. Ik kijk er naar uit je dit jaar te ontmoeten!
P.S. Inmiddels is het gips eraf en mag ik weer heel voorzichtig mijn voet belasten. Ik kom dus in een wat lagere versnelling weer voorzichtig op gang. Heel passend bij de maand januari. ;-).